Lampo 2014
    Gdzieś w potoku milionów samochodów wiozących ludzi po Europie 27 lipca 2014 jechało kilka samochodów startujących z różnych miejsc, lecz kończących podróż pod chatką salzburskich grotołazów przy dolnym otworze Lamprechtschofen...
    To także grotołazi - polscy grotołazi jadący na wyprawę z Polski oraz Milosch z Niemiec.

    Po dojechaniu na miejsce niespodzianka - Milosch postawił piwko i grilika dla wszystkich uczestników z okazji swoich urodzin.
    Następny dzień zaczął się... bardzo rano tak gdzieś przed 8, a w samochodzie którym podwiózł nas Andrzej siedzieliśmy już około 9.30. Start z malutkiego parkingu jak do Dürrkar'u, lecz my idziemy do schroniska, tam chwila postoju, zostawienie obsłudze kilkunastu euro i dalej. Wiaferatka z plecakami nie stanowiła żadnego problemu i już jesteśmy na grani i chwilę później już w obozie.
    Śniegu bardzo mało - kondonka praktycznie bez śniegu. Stawiamy namioty i bazówkę... wieczorem deszczyk.

    Następnego dnia planowo doleciał helikopter i reszta ekipy dotarła także drogą powietrzną.
Już około południa ... deszczyk

    Deszcz, deszczyk, mżawka, ulewa, pada, mży, mokra mgła, rzuca żabami i... tak dla odmiany nie pada ... przez 4 godziny... a potem z chmur ponownie kapie... kapuśniaczek... By następnego dnia wystąpiła pompa która płynnie (tak to odpowiednie słowo) przeszła w śiąpawicę, a dalej już troszkę pogoda odpuściła i był tylko dżysty dzionek.

    Udaje się wejść do jamy, ale nie bez problemów...
    Krzysiek z Melonem idą sprawdzić liny, ewentualne uszkodzenia wymienić, zanieść wory na biwak. Ja z Andrzejem mamy wyjść z obozu 30 minut później ... wychodzimy godzinę później. Pod jaskinią powoli przebieramy się, chcemy już wchodzić... a tu wychodzi Krzychu ...

- Co się stało? - pytam
- Liny porwane? - uzupełniam drugim pytaniem z braku odpowiedzi.
- Nie, już zanieśliśmy wszystko na biwak ... - odpowiada od niechcenia.
- Że co? Wiem, że jesteście szybcy, ale bez jaj...
- No - ustaliliśmy nowy rekord, a tak przy okazji, ile jest od stropu salki wejściowej do spongu?
- Jak to ile? O Co chodzi? - nie bardzo rozumiem o czym on do mnie mówi...
- Całe wejście jest zasypane śniegiem.
- ... #!@$%#@ !! (w tłumaczeniu - z niedowierzaniem nie mówisz prawdy! ;-) )
- Dokopaliśmy się do połączenia ścian schodzących się w szpic - stwierdził.
- O w mordkę ... to nie jest fajnie. (częściowo słownictwo przystosowane do publikacji :) )

Łączność z bazą przez radiotelefon - Moglibyście przynieść łopaty?
- Jeszcze nie weszliście? - pyta Furek.
- Jest korek śnieżny....

/..../

    Furek przyniósł łopaty. Po kilku godzinkach kopania udało się przerzucić śnieg i wejść do jamki.
    Zeszliśmy na biwak, herbatka i ekipa wspomagająca zaczęła wychodzić do góry. Przetkaliśmy ujęcie wody, przygotowali hamaki i zaczęliśmy ciągnąć przewody do elektrod Nicoli...
      I wtedy 15 - 20 metrów od hamaka na biwaku(!) w bezpiecznym suchym glinianym korytarzu poślizgnąłem się na jedynej(!) tam występującej wancie i spadłem z kamienia o wysokości 1 metra(!) na mniejsze kamienie na spągu. No cóż jak pech to pech... potłukłem żebra i dwa palce.
Myślałem, że do rana przejdzie ... ale nie przeszło :(
    Następnego dnia rano wyszedłem z jamy - dla mnie na tej wyprawie to już był koniec schodzenia do jaskiń.
    A tu lało, lecz czasem bywało lepiej.
    Udało się wejść do CL3 z Quadrokopterem.
Furek sprawdzał okno w studni X - czy warto do niego się wspinać. Urządzenie sfilmowało kontynuację - czyli trzeba wspinać. Po wspięciu studni (2 szychty) ....
Porażka - korytarz kończy się po kilkunastu metrach...

Okno z Quadrokopterem - Studnia X

Napisz do autora: Tomasz Snopkiewicz